stopowanie, a noc już w Sibiu

Nasz kierowca, juz wczoraj powiedzial mi, ze calkiem niezle po turecku sie dogaduje. Hmm... no dobrze, ale dzis rano sie zapomnial chyba troche, bo zaczal szybko mowic, zadawac jakies pytania i nie bardzo jarzylismy o co chodzi.
Wiec sprowadzilam go do realnosci - moj turecki to zaledwie kilkanascie slow i wyrazen.
Idziemy do pobliskiego baru, gdzie Okkes stawia nam kawe, kanapki i sok. Okazuje sie, ze jego kolega (tu spotkany) tez wiezie pare polakow. Kilka minut pozniej poznajemy Marte i Adama.
A po pozegnaniu z naszymi kierowcami, idziemy razem na wylotowke. Po drodze rozmawiamy o wielu rzeczach, ja glownie z Marta, o stopowaniu, przygodach - tych milych i niemiłych, ktore moga czlowieka w drodze spotkac...
Na wylotowce rozdzielamy sie.

Och, szkoda ze to nie Turcja, ze nie jest juz tak latwo i przyjemnie na stopa. Stoimy co najmniej 30 min, ale za to zabieramy sie w koncu osobowka, jadac srednio 120 km/h. Kolejny stop - juz prosto do Sibiu - busem, ale tez jedziemy bardzo szybko, i wszystkich po drodze wymijamy. Ani z jednym, ani z drugim kierowca prawie wcale nie rozmawiamy, bo nie sa zbyt sklonni do rozmowy, i po angielsku nie mowia.

Podziwiamy z Maciejem, po drodze piekne gory, drzewa zmieniajace swe barwy na jesienne, oswietlone sloncem, i rzeke, kolo ktorej jedziemy wieksza czesc drogi. Jest niezwykle malowniczo.
O 17.00 jestesmy w Sibiu. Wyjezdza po nas Mihai. A w domu u niego i jego rodzicow, czujemy sie juz prawie jak u siebie :) Mowie do Macka: "Dobrze, ze mamy tu dom, w Sibiu" :)
Kapiel, pyszna kolacja, internet, noc w lozeczku pod kolderka.
No wlasnie - pod kolderka... 1,5 miesiaca temu spalismy tu pod cienkim kocykiem...
W nocy zaczyna padac. Zbliza sie jesien...

Komentarze (0)