Fryzjerski poranek w Tajlandii, popołudnie na Moście Przyjaźni i nareszcie LAOS!!

Fioletowe włosy to nie to, czego oczekiwałam. Szukam sposobu jak spłukać farbę. Odrobina proszku do prania :/ Potem kupuję szampon przeciwłupieżowy, który wypłukuje kolor. No i szukam fryzjera. Poszukiwania zwieńczone sukcesem! Pożyczamy, jak to już mamy w zwyczaju, nożyczki degażówki i maszynkę do golenia i Maciej staje się znowu moim fryzjerem ;) Właściciel zakładu nie chce żadnych pieniędzy. Maciej ostrzygł mnie profesjonalnie. Większość fioletowych włosów została ścięta. Wyglądam całkiem nieźle:)

Pora więc ruszyć w stronę Mostu Przyjaźni na rzece Mekong. Chcieliśmy jak najtaniej przejechać tych kilka kilometrów. O pieszej wędrówce nie ma mowy, bo ja nadal używam kul, a Maciej niesie dwa plecaki. Plan wyjechania z miasteczka autobusem nie wypalił, bo okazało się, że jeśli nie mamy wizy do Laosu, nie możemy jechać autobusem... Kierowcy tuk-tuków oczywiście próbują nas naciągnąć. Rzucają cenę 100 Bhat za dwie osoby (ok. 11 zł). Wychodzimy kawałek na ulicę poza dworzec i po chwili wynegocjowuję cenę 60 Bhat za dwie osoby (z początkowo podanej 120 Bhat).

Jesteśmy na granicy. Nie ma kolejek. Opuszczamy Tajlandię. Pozostałe 40 Bhat, które nam zostało akurat przydaje się na przejechanie tych kilku kilometrów mostu autobusem.

Po laotańskiej stronie formalności wizowe przebiegają bardzo sprawnie i miło. Koszt wizy na 30 dni to 30 USD. Wymieniamy dolary, które mieliśmy jeszcze ze sobą. Przez moment jesteśmy milionerami:)

Lokalnym autobusem za 6000 Kip (3 zł) jedziemy do stolicy, do Vientiane.

Znalezienie niedrogiego guesthouse'u okazuje się nie być problemem (jak wyczytałam u kogoś na blogach). 80000 Kip (10 USD) za pokój dwuosobowy w Bouasy Guesthouse, w centrum, w małej, cichej uliczce na tyłach stupy That Dam, gdzie chyba bardzo rzadko bywają biali turyści :)

Komentarze (0)